Գարնան առաջին օրը ես արթնացա և տեսա, որ Գարունը վիճում է ձմռան հետ , գարունը ասում էր, որ ձմեռն արդեն վերջացել է, բայց ձմեռն էլ ասում էր, որ երբ ուզի, այն ժամանակ էլ կգնա:
և էդպես շարունակ…
Ես դուրս եկա և փորձեցի ասել, որ պետք չի կռվել, ավելի լավ է ձմեռը գնա և գարունը գա, ասացի, որ երբ ձմեռը գա, այդ ժամանակ էլ գարունը կգնա, էդպես ճիշտ է: Բայց նրանք ինձ չէին լսում և շարունակում էին վիճել: Ես փորձեցի կանչել արևին, բայց քանի որ իմ ձայնը շատ ցածր էր, արևը չէր լսում և ես որոշեցի օգնության կանչել իմ ընկերներին: Իմ ընկերները շատ լավն են և արագ վազեցին ինձ մոտ և մենք միասին երգեցեինք << Արև, արև, ե՛կ, ե՛կ>> երգը, արևը լսեց մեզ, ժպտաց և սկսեց ուժեղ տաքացնել մեզ: Այդ ժամանակ մենք տեսանք, թե ինչպես հալեց ձյունը և դուրս եկան ծաղիկները:
Ստեղծագործության գլխավոր հերոսը Ճուկուլուն էր՝ քառասունոտնուկը: Նա շատ էր սիրում բանաստեղծություններ հորինել և տխրում էր, երբ նրա բանաստեղծությունները չէին հասկանում: Մի օր էլ նրան զատիկը հեռագիր բերեց Կուկուլույից: Կուկուլուն Ճուկուլույի ընկերուհին էր, բայց իրականում Կուկուլուն անուն չուներ պարզապես Ճուկուլուն էր մտքում նրան այդպես անվանում: Կուկուլուն նրան հրավիրուն էր ծննդյան տոնին 7-րդ բացատ:
Ճուկուլուն շատ ուրախացավ և որոշեց իրեն կոշիկներ գնել, բայց խանութում միանման քսան զույգ չգտվեց և նա ստիպված գնեց տարբեր գույնի ու ձևի կոշիկներ և ճանափարհ ընկավ Կուկուլույի մոտ: Նա երկար չէր տխրում և գիտեր, որ տխրությունները միայն վախկոտների ու ծույլերի մոտ է երկար մնում: Ճակուլուն փորձում էր ճանապարհին բոլորին օգնել, բայց, երբ օգնեց ճանճի , նա կորցրեց մի կոշիկը ու նորից տխրեց, սակայն ուրախ էր, որ օգնեց նրան ու նորից շարունակեց ճանապարհը: Նա որոշել էր Կուկուլույին բանաստեղծություն նվիրել ու անընդհատ փորձում էր հորինել, բայց մտքին բան չէր գալիս: Ճուկուլուն հավատում էր , որ կկարողանա հորինել, երբ կհասնի 7-րդ բացատ:
Ճանապարհին նա նորից ընկնում է փորձանքի մեջ: Քնած ժամանակ երազում նրա մոտ գալիս է հրեշտակը ու նրանք երկար զրուցում էին, բայց այդ ժամանակ մարմինը սահում է ներքև և հայտնվում առվակի մեջ ու ջուրը տանում է նրա կոշիկը: Ճուկուլուն նորից տխրում է: Նրան միշտ հետևում էր փորձանքը , սակայն Ճուկուլուն երկար չէր տխրում ու շարունակում ճանաճարհը:
Մի անգամ էլ նա հայտվեց պարահանդեսում: Նա շատ էր սիրում պարել, բայց ոտքերը խառնվում էին ու նա չէր կարողանում պարել: Պարելու ցանկությունը նրա երազանքն էր և նա չդիմանալով մոծակին հրավիրեց պարելու: Նա գրկեց նրան քառասուն ոտիկներով միանգամից, որից հետո մոծակը անշնչացած ընկավ: Նա նորից հայտնվեց փորձանքի մեջ: Չարացած մոծակները սկսցին հետապնդել Ճուկուլույին ու նա կոշիկներով հարվածում էր նրանց, որպեսզի պախնի: Նա թաքնվեծ տերևի տակ և անխելք մոծակները ապարդյուն հեռացան, ինչպես նաև փորձանքը:
Փախնելու ժամանակ նա նորից կորցրեց մի քանի զույգ կոշիկ, բայց չհուսահատվելով շարունակեց ճանապարհը բանաստեղծություններ հորինելով: Նա զատիկների դպրոց այցելեց ու օգնեց ուսուսչուհուն դաս անցկացնել: Աշակերտները մեծ ուրախությամբ հաշվում էին Ճուկուլույի ոտքերը: Ճուկուլույին մնում էր անցնել ձորը և նա կհայտվեր Կուկուկույի մոտ: Սակայն նա կորցնում է բոլոր կոշիկները ձորում ու նորից չի հուսահատվում և փորձանքը ինքն է ընկնում ձորը: Ճուկուլուն քնում է մտածելով , որ ուշացել է արդեն, բայց անսպասելի լսելով պահապան հրեշտակի ձայնը արդնանում է: Երկնքից իջաց հրեշտակները նրան հասցրեցին Կուկուլույի մոտ և նրանք երջանիկ միասին պարեցին:
Նա այդպես էլ չհորինեց բանաստեղծությունը ու հասկացավ, որ իսկական ընկերությունը ու սիրելը առանց բառերի հասկանալի է:
Ես խորհուրդ եմ տալիս իմ ընկերներին կարդալ այս ստեղծագործությունը, որպեսզի սովորեն հաղթահարել դժվարությունները, լինեն բարի ու ընկերասեր:
Ածիկը համարվում է մեռնող ու հառնող կյանքի խորհրդանիշ: Այսինքն` ցորենը ցանում ես` մեռնում է, հետո ծլում է ու միջուկից դուրս է գալիս կանաչը` խորհրդանշելով նոր կյանքի սկիզբը:
Մինչև զատիկը ես և մայրիկս ափսեյի մեջ դնում ենք բամբակը և այն թրջում: Ցորենը և ոսպը լցնում ենք թաց բամբակի վրա և ամեն օր այն խոնավեցնում ենք, որպեզի հատիկները կանաչ ծիլ տան և մեծանան։
Ծիծեռնակը բույն էր շինում, Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում, Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝ Առաջվա բույնն էր հիշում:
Մեկ անգամ էր նա բույն շինել Եվ շատ անգամ կարկատել, Բայց այս անգամ վերադարձին Բույնն ավերակ էր գտել:
Այժմ նորից բույն էր շինում, Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում, Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝ Առաջվա բույնն էր հիշում:
Նա հիշում էր անցած տարին Իր սնուցած ձագերին, Որոնց ճամփին հափշտակեց Արյունարբու թշնամին:
Բայց նա կրկին բույն էր շինում, Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում, Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝ Առաջվա բույնն էր հիշում:
Հարցեր և առաջադրանքներ
Ծիծեռնակն ի՞նչ էր անում:
Ծիծեռնակը իր բույնն էր շինուն և երգում:
Ինչպիսի՞ն էր ծիծեռնակը:
Ծիծեռնակը աշխատասեր էր և թախծոտ:
Առանձնացրո՛ւ բանաստեղծության քեզ համար ամենասիրելի քառատողն ու վերնագրի՛ր:
Աշխատասեր Ծիծեռնակը
Ծիծեռնակը բույն էր շինում, Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում, Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝ Առաջվա բույնն էր հիշում:
Նշված բառերն առանձնացրո՛ւ և հոմանիշ (իմաստով մոտ) բառեր գրի՛ր:
Օրինակ՝կպցնել-ամրացնել
շինում,- կարուցել
կպցնելիս- Միացնելիս
ավերակ- քարուտակ
սնուցած – տես
հափշտակեց – խլել, գողանալ
կրկին – նորից
Բանաստեղծությունից դուրս գրի՛ր և սյունակներում առանձնացրո՛ւ համապատասխան հարցերին պատասխանող բառեր:
Ի՞նչ
Ի՞նչ էր անում
ծիծեռնակ
Շինում էր
բույն
Երգում էր
ճամփա
Հիշում էր
շյուղ
Շարունակի՛ր հորինել՝ փակագծերի հարցերը փոխարինելով համապատասխան բառերով: Չմոռանա՛ս վերնագիր գրել:
Կար- չկար մի սիրուն ծիծեռնակ կար: Նա շատ էր սիրում բույն կառուցել: Մի անգամ նա որոշեց կառուցել մի մեծ բույն և նա գնաց փայտ հավաքելու: Նա ասաց բոլորին, որ ուզում է կառուցել մի մեծ բույն, նա արդեն այդ բույնը շատ օրեր էր կառուցում , մի օր նա ցույց տվեց այդ բույնը բոլորին և բոլորը ծապահարեցին և ծիծեռակը այդ օրվանից չէր տխրում :